Toe ek die skets van André P Brink lees, het ek geweet dat elke ouer soortgelyke beelde in hom ronddra, maar dat min van ons dit so pragtig aan ons kinders kan sê. Nietemin wil ek party van die beelde en vergelykings wat ek het, met jou deel.

Wanneer ‘n mens twintig is, kyk ‘n mens vorentoe, ongeduldig om die toekoms te verander en te buig na jou ideale. Wanneer jy veertig verbygegaan het kyk ‘n mens meermale terug en wonder wat jy bereik het. Miskien, en heelwaarskynlik, kyk ‘n man anders na die lewe. As ek kyk na wat ek bereik het moet ek sekerlik onder my beste prestasies my kinders tel. Ek wonder of julle ooit besef hoe belangrik julle vir my is, hoeveel julle in my gedagtes en gebede is en hoeveel plesier julle vir my gee.

Jy is besig om jou vlerke te sprei, binnekort sal jy heeltemal onafhanklik wees. Dit is eers as jy jou eie gesin het dat jy weer ‘n herwaardering maak van die gesin waaruit jy gekom het. Ek sou so graag vir jou ‘n “gevleuelde woord” wou gee om saam te neem, maar synde net ‘n ma is nie een van my woorde gevleueld nie, net ma-woorde. Wat gee ek dan vir jou? “ ‘n Houtswaardjie en jou brood en melk …? Ouers is dikwels soos blinde mense in ‘n doolhof, sonder ‘n aanwysingsboek. Ons kry die mees kosbare pakkie om saam te dra deur die doolhof. Ouers het gewoonlik ‘n goeie idee waarnatoe hulle wil gaan, maar die pad en die aanwysings word maar stuk-stuk duidelik. In hierdie hele proses van “soek-en-vind” is dit nie net die kind wat opgevoed word nie, maar ook die ouer.

André Brink se beeld van Don Quichote met sy houtswaard het my diep geraak, want in sommige opsigte is dit jy. Tog sou ek jou nie anders wou hê nie. Dit is goed om die windmeulens van die gemeenskap met jou houtswaard storm te loop, dit is goed om om te gee. Miskien is dit die belangrikste ding wat ek jou kon saamgee op jou lewensreis, om om te gee.

“Goeie reis my klein ridder”.

Ma